HONG KONG ( LifeSiteNews ) –– Nota wydawcy: Poniżej znajduje się list napisany przez kardynała Josepha Zen i wysłany do wszystkich biskupów i kardynałów uczestniczących w Synodzie na temat synodalności . Po wycieku części treści do mediów Jego Eminencja łaskawie przesłał pełny tekst do LifeSiteNews .

Szanowna Eminencjo, Szanowna Ekscelencjo,

Ja Joseph Zen, Wasz współbrat z odległej wyspy Hongkong, jestem 91-letnim mężczyzną, wyświęconym na biskupa ponad 26 lat temu. Piszę ten list, ponieważ mając świadomość, że jestem w pełni władz umyslowych, czuję się zobowiązany strzec, jako członek Kolegium Następców Apostołów, świętej tradycji wiary katolickiej.

Kieruję ten list do Was, członków nadchodzącego Synodu na temat synodalności , przypuszczając, że tak samo jak ja martwicie się o wynik tego Synodu.

Synodalność to raczej nowy termin; z etymologii możemy zrozumieć, że chodzi o pewnego ducha, o „wspólne rozmowy i wspólne chodzenie”; dla Kościoła katolickiego termin ten oznacza „komunię i udział wszystkich członków Kościoła w misji ewangelizacyjnej”. Tak rozumiany temat tego Synodu wydaje się użyteczny i zawsze aktualny. Synod będzie okazją do wyjaśnienia, w jaki sposób powinniśmy żyć synodalnością w Kościele.

Istnieje bardzo aktualny dokument zatytułowany „Synodalność w życiu i misji Kościoła”. Jest to owoc prac (w latach 2014-2017) podkomisji Międzynarodowej Komisji Teologicznej, której przewodniczącym z urzędu jest Prefekt Kongregacji Nauki Wiary. Prace Podkomisji zakończyły się w 2017 r.; tekst został zatwierdzony przez Komisję na sesji plenarnej w tym roku i ostatecznie podpisany przez Prefekta Kongregacji w 2018 r., za przychylną zgodą papieża Franciszka.

Dokument ten w pierwszej części rozpoczyna się od faktów historycznych Synodów i Soborów (znaczenie tych dwóch terminów jest zbieżne), w szczególności Soboru Apostolskiego w Jerozolimie (Dz 15), paradygmatycznej postaci synodów odbywanych przez Kościół.

Opis tego Synodu w paragrafach 20-21 tego dokumentu można streścić w następujący sposób: w szerzeniu Ewangelii pojawia się problem: czy nie-Hebrajczycy, aby stać się członkami Kościoła Jezusowego, powinni zostać czy nie, poddani obrzezaniu i przyjąć Prawo Mojżeszowe. Problem, dotkliwie odczuwany w Antiochii, zostaje skierowany do Kościoła w Jerozolimie, który jako całość uczestniczy w przygotowaniu Soboru w celu rozwiązania problemu. „Początkowa różnorodność opinii i ożywiona dyskusja w świetle słowa proroczego (por. Am 9,11-12), we wzajemnym słuchaniu Ducha Świętego poprzez świadectwo Jego dzieła (por. Dz 15,1418), osiągnęliśmy konsensus i jednomyślność, która jest owocem rozeznania wspólnotowego”. Apostołowie i starsi przekazali Kościołom wnioski Soboru w piśmie, w którym napisano: „Duch Święty i my postanowiliśmy”.

Dół formalny

W paragrafie 5 dokumentu Komisji napisano: „Nowość terminu «synodalność» wymaga dokładnej oceny jego teologicznego znaczenia ”. W paragrafie 7 czytamy: „Podczas gdy koncepcja synodalności wskazuje na udział całego Ludu Bożego, […] koncepcja kolegialności wyraża precyzyjnie znaczenie teologiczne i formę sprawowania posługi biskupów […] poprzez hierarchiczną komunię Kolegium Biskupiego z Biskupem Rzymu.” Nieco później czytamy: „Każdy autentyczny przejaw synodalności ze swej natury wymaga sprawowania kolegialnej posługi biskupów”.

W drugiej części dokument proponuje teologiczne podstawy tej doktryny, które znajdują się zwłaszcza w Lumen gentium, gdzie Sobór Watykański II precyzuje, że w służbie Ludu Bożego, w którym wszyscy są kapłanami i prorokami, występuje konsekrowane kapłaństwo służebne, które służy ludowi Bożemu, kierując nim poprzez posługę władzy.

Nie byłem ani trochę zaskoczony, gdy czytając obszerne dokumenty pochodzące z Sekretariatu Synodu, znalazłem bardzo niewiele odniesień do wyżej wymienionego dokumentu.

Ale jest jeszcze coś więcej:

1. Wprawia mnie w zakłopotanie fakt, że z jednej strony mówi się mi, że synodalność jest elementem konstytutywnym Kościoła, a z drugiej strony, że tego właśnie oczekuje od nas Bóg w tym stuleciu (jako nowość?). Jak Bóg mógł zapomnieć, że w ciągu dwudziestu wieków swego istnienia Kościół mógł żyć tym konstytutywnym elementem? Czyż nie wyznajemy, że Kościół jest jeden, święty, powszechny i apostolski, chcąc przez to stwierdzić także przez cały czas był synodalny?

2. Jeszcze większe zamieszanie i niepokój odczuwam, gdy widzę sugestię, że w końcu nadszedł dzień obalenia piramidy, czyli hierarchii, przez taką, na której czele stoją ludzie świeccy. W dokumencie przygotowawczym od samego początku jest wyraźnie powiedziane, że dla Kościoła synodalnego konieczne jest przywrócenie demokracji.

3. Zaniepokojenie zwiększa się, gdy zauważam, że w czasie zwoływania tego Synodu (przedstawianego jako rzecz bezprecedensowa) w Niemczech toczyła się już tak zwana „droga synodalna”, która w dziwaczny sposób wyrażając samozadowolenie z prośbą o przebaczenie (mea culpa) za molestowanie seksualne w Kościele, obejmowała hierarchię i grupę świeckich (Centralny Komitet Katolików Niemieckich ZdK , nie jest jasne, na ile była ona reprezentatywna, ale dowiadujemy się, że większość tej grupy to pracownicy Kościoła), którzy proponują rewolucyjna zmiana w konstytucji Kościoła i w moralnym nauczaniu o seksualności . Ponad stu kardynałów i biskupów z całego świata napisało list z upomnieniem do biskupów niemieckich, ci jednak nie przyznali się do swojego błędu.

Papież nigdy nie nakazał zaprzestania tego procesu Kościoła w Niemczech. Wiadomo, że przy okazji ich wizyty ad limina Papież przez dwie godziny prowadził dialog z biskupami niemieckimi, jednak przemówienie Papieża, zwykle publikowane podczas takich wizyt w „Osservatore Romano” , nie zostało opublikowane. Zamiast tego Osservatore Romano opublikował przemówienie kardynała Marca Ouelleta, prefekta Kongregacji Biskupów, który zwrócił się do biskupów niemieckich, aby nie podążali obraną drogą synodalną, lecz zaczekali na wnioski Synodu o synodalności. Otrzymał wyraźną odmowę, „ponieważ”, jak powiedzieli, „jest to duszpastersko pilne, aby kontynuować”. (!?)

Niepokojącym objawem jest postępujący spadek liczby wiernych katolików w Niemczech. Według oficjalnych danych w 2022 r. spadek wyniósł ponad pół miliona. Kościół w Niemczech umiera.

Przypomina nam to bolesną przygodę Kościoła w Holandii. Od szczytowego momentu, kiedy katolicy stanowili 40% populacji kraju, dziś ta liczba spadła do niemal całkowitego zera. Nietrudno dostrzec tego przyczynę: w dzisiejszych Niemczech działa ruch, niemal identyczny z tym, który w Holandii rozpoczął się niemal natychmiast po II Soborze Watykańskim.

Myślę, że nie jest nie na miejscu wspomnieć tu o wielkiej schizmie, która zagraża Wspólnocie Anglikańskiej. Arcybiskupi Światowej Konferencji Anglikańskiej Przyszłości (GAFCON) napisali list do arcybiskupa Canterbury, w którym poinformowali go, że jeśli się nie nawróci (Kościół anglikański zatwierdził małżeństwa homoseksualne), oni (którzy stanowią 85% wszystkich anglikanów) na świecie) nie będą już akceptować jego przywództwa (jako primus inter pares).

4. Dokumenty Sekretariatu Synodu przytaczają Ewangelię, ale nie zawsze na temat. Obszernie opowiadają o wydarzeniu z Piotrem i Korneliuszem (w Dz 10-11), jak gdyby miało to dowodzić, że Pan może nakazać jakąkolwiek zmianę w zachowaniu wiernych. Jednak opis Soboru Jerozolimskiego (Dzieje Apostolskie 15) pokazuje, że zmiana, o której mowa, nie jest jakąkolwiek zmianą. Jest to rozwój, który implikuje różne fazy drogi zbawienia. Uniwersalistyczny etap zbawienia, zapowiadany już w Starym Testamencie, teraz wreszcie realizuje się po zmartwychwstaniu Jezusa. W podobnym tonie Jezus mówi, że nie przyszedł znieść Prawa, ale je wypełnić. Duch Święty działa stopniowo, ale nigdy nie popada w sprzeczność ze sobą. Św. Henryk Newman zwykł mawiać, że prawdziwy rozwój doktryny jest spójny.

Myślę, że nie muszę więcej mówić na temat powodów, dla których powinniście z głęboką troską podchodzić do swojej pracy synodalnej. Zamiast tego uważam za istotne zwrócenie uwagi na pewne problemy związane z procedurą Synodu. Sekretariat Synodu jest bardzo skuteczny w sztuce manipulacji.

W związku z tym, co powiem, łatwo można mnie posądzić o „teorię spiskową”, ale widzę wyraźnie cały plan manipulacji.

Zaczynają od stwierdzenia, że musimy słuchać wszystkich. Stopniowo pozwalają nam zrozumieć, że wśród tych „wszystkich” są szczególnie ci, których „wykluczyliśmy”. Wreszcie rozumiemy, że mają na myśli ludzi, którzy opowiadają się za moralnością seksualną odmienną od tradycji katolickiej.

W małych grupach dialogu fazy kontynentalnej często nalegają, aby „zostawić puste krzesło dla tych, którzy są nieobecni, którzy zostali przez nas zepchnięci na margines. Mówią też: „Synod musi zakończyć się powszechnym włączeniem, musi powiększyć namiot, przyjąć wszystkich, bez osądzania ich, bez zapraszania do nawrócenia”.

Często twierdzą, że nie mają żadnego planu. To naprawdę obraza naszej inteligencji. Każdy widzi, do jakich efektów to zmierza.

Mówią o „rozmowie w Duchu” jak o magicznej formule. I zapraszają wszystkich, aby oczekiwali „niespodzianek” od Ducha (najwyraźniej są już poinformowani, jakich niespodzianek się spodziewać). „Rozmowa, bez dyskusji! Dyskusje tworzą podziały!” Czy to oznacza, że konsensus i jednomyślność zdarzają się w cudowny sposób? Wydaje mi się, że na Soborze Watykańskim II, zanim doszli do niemal jednomyślnego wniosku, poświęcili wiele czasu na ożywione dyskusje. To tam działał Duch Święty. Unikanie dyskusji oznacza unikanie prawdy.

Nie wolno wam ich słuchać, gdy każą wam iść i się modlić, przerywając obrady Synodu. Powiedz im, że śmieszne jest myślenie, że Duch Święty czeka na Twoje modlitwy zanoszone w ostatniej chwili. Przed Synodem ty i twoi wierni musieliście już zgromadzić górę modlitw, tak jak zrobił to papież Jan XXIII przed Soborem Watykańskim II, pielgrzymując do różnych kościołów, modląc się za Sobór.

Podczas Synodu Duch Święty będzie działał w waszych sercach, mając nadzieję, że wszyscy przyjmiecie Jego natchnienia.

„Zacznijmy” – mówią – „od małych grup”. Taki sposób postępowania jest oczywiście błędny. Po pierwsze, konieczne jest umożliwienie wszystkim wypowiadania się i umożliwienia wszystkim słuchania w Zgromadzeniu. W ten sposób wyłaniają się problemy najbardziej kontrowersyjne, wymagające odpowiedniego omówienia.

W małych „grupach językowych” można zatem, używając własnego języka, pogłębić swobodnie poruszane problemy, kończąc na formułowaniu zwięzłych podsumowań rozważań. Powinniśmy nalegać na procedurę stosowaną na tak wielu synodach nie dlatego, że „zawsze tak było”, ale dlatego, że jest to rozsądne postępowanie (chęć postępowania inaczej uzasadnia podejrzenie, że chcemy uniknąć odkrycia prawdziwego natchnienia Ducha Świętego).

W Internecie widzę wiele wypowiedzi na temat „tak dla głosowania, nie dla głosowania”. Ale jeśli nie odbędzie się żadne głosowanie, jak można poznać owoce tak szerokiego dialogu? Unikanie głosowania oznacza także unikanie prawdy.

Głosowanie. 

Bez żadnych konsultacji, tuż przed rozpoczęciem Synodu, Ojciec Święty dodaje pewną liczbę świeckich z prawem głosu. Gdybym był jednym z członków Synodu, stanowczo zaprotestowałbym, ponieważ decyzja ta radykalnie zmienia charakter Synodu, który w zamyśle papieża Pawła VI miał być narzędziem kolegialności biskupów, nawet jeśli w duchu synodalności dopuszczono świeckich obserwatorów z możliwością wypowiadania się. Nie proponuję wam protestu, ale przynajmniej słodką lamentację z prośbą: aby przynajmniej głosy biskupów i głosy świeckich były liczone oddzielnie (została to przyznane biskupom nawet przez „drogę synodalną” Niemiec). Oddanie głosu świeckim mogłoby wydawać się oznaką szacunku dla zmysłu wiary wiernych wierzących, ale czy są pewni, że ci świeccy, którzy zostali zaproszeni, są wierzący (fideles) ? Że ci świeccy ludzie przynajmniej nadal chodzą do kościoła? W rzeczywistości ci świeccy nie zostali wybrani przez lud chrześcijański.

Nie było żadnego wyjaśnienia dla dodania (w połowie) kolejnej sesji synodalnej na rok 2024. Moje złośliwe podejrzenie jest takie, że organizatorzy, nie będąc pewni, czy uda im się osiągnąć podczas tej sesji swoje cele, optują za większą ilością czasu na manewry. Jeżeli jednak to, co Duch Święty chciał powiedzieć, zostanie wyjaśnione w głosowaniu biskupów, po co potrzebna jest kolejna sesja?

List, który piszę, mam zamiar traktować jako poufny, ale nie będzie łatwo utrzymać go z dala od środków masowego przekazu. Mimo że jestem stary, nie mam nic do zyskania ani nic do stracenia. Będę szczęśliwy, mogąc zrobić to, co uważam za swój obowiązek.

Wiem, że na Synodzie o Rodzinie Ojciec Święty odrzucił sugestie kilku kardynałów i biskupów dotyczące właśnie tej procedury. Jeżeli jednak z szacunkiem przedstawicie Państwo petycję popartą przez licznych sygnatariuszy, być może zostanie ona przyjęta. W każdym razie wypełnisz swój obowiązek. Zaakceptowanie nierozsądnej procedury oznacza skazanie Synodu na porażkę.

Przepraszam za zwłokę w wysłaniu do Was tego listu. Może być już za późno na przedstawienie organizatorom swoich żądań przed rozpoczęciem Synodu.

Życzę Wam owocnego i, jeśli zajdzie taka potrzeba, odważnego udziału w tym Synodzie, który w każdym razie nie będzie miał precedensu.

Jestem twoim pokornym bratem,

Józef Zen

21 września 2023 r.

Święto św. Mateusza Apostoła („miserando et eligendo ”)

[1] Stowarzyszenie „Przybądźcie wierni” wyraża podziękowanie dla LifeSiteNews za wyrażenie zgody na publikację polskiego tłumaczenia artykułu zawierającego list kardynała Josepha Zena do biskupów i kardynałów uczestniczących w Synpodzie o synodalności zatytułowanego „ Full text: Cardinal Zen issues strong appeal to bishops at Synod on Synodality”  opublikowanego na stronie LifeSiteNews  w dniu 5 października 2023.