Jacek Pulikowski: Pytanie, a raczej nakreślony problem jest poważny przez… powszechność występowania. Mówimy tu jednak nie tyle o małżeństwie i rodzinie, co raczej o ich karykaturach. Dlaczego wypaczenia rodziny stały się tak powszechne? Każde działanie ludzkie powinno być poprzedzone głębokim namysłem. Najwyraźniej go dzisiaj ludziom brakuje. Tak, wielu ludzi współcześnie przestało racjonalnie myśleć, przestało używać rozumu. Do tego niejako równolegle przestali oni kształtować wolę, zrezygnowali z samowychowania i jakiejkolwiek niezbędnej w rozwoju ascezy. Człowiek pozbawiwszy się używania rozumu i woli (dodajmy przymiotów stwórczych) staje się bezbronny wobec narzucanych ideologii. Płynie (jak ścieki) z prądem panujących mód i ideologii. Słowem jest (jak się zwykło mówić) „poprawny politycznie”. Człowiek bezrozumny i bezwolny schodzi na najniższy poziom człowieczeństwa, na poziom czucia (na własne życzenie zrównuje się ze zwierzątkami). Wtedy przyjmuje wszystkie idee hedonistyczne, bo przyjemność staje się naczelnym kryterium wyboru. Brak ukształtowanej woli, czyli brak wolności wewnętrznej powoduje, że człowiek nie potrafi oprzeć się oferowanej mu chwilowej przyjemności nawet gdyby w dalszej perspektywie czasowej powodowała śmiertelne skutki. To bezmyślni i bezwolni powtarzają hasła: jutro choćby potop, najważniejsza przyjemność w tej chwili. Kupują hasło „róbta co chceta”, które nota bene wywodzi się z naczelnej idei współczesnych satanistów, w której w języku angielskim pojawia się słowo: „like”. Gdy człowiek przestaje racjonalnie myśleć zaczyna „kupować” podsuwane mu ideologie, nawet skrajnie sprzeczne z racjami rozumowymi i życiowym, wielowiekowym doświadczeniem wcześniejszych pokoleń. Do takich np. należy ideologia gender (celowo piszę z małej litery) mówiąca m. in. że płeć nie jest obiektywną cechą osoby ludzkiej i całkowicie negującą role i zadania specyficzne dla mężczyzn i inne specjalne dla kobiet.… Zauważmy, że liczne głoszone w świecie ideologie są obiektywnie sprzeczne z naturą człowieka (czyli są wynaturzone i tym samym nie mogą prowadzić do szczęścia). Myślę o ideologiach wywodzących się z idei indywidualizmu, w których człowiek ma być szczęśliwy sam ze sobą bez relacji miłości z Bogiem i z drugim człowiekiem. Mamy więc idee „samorealizacji” przez karierę „Piotrusia Pana”, „Playboya”, singielka z wyboru, narcyza zapatrzonego w siebie i wiele pokrewnych. W tych wizjach egoizm i egocentryzm ma rzekomo doprowadzić do szczęścia, nawet po trupach (mam prawo do swojego szczęścia więc …zabijam nieplanowane poczęte dziecko, albo odchodzę od współmałżonka i dzieci). Tymczasem człowiek stworzony jest z miłości i do miłości, która jest jedynym źródłem prawdziwego szczęścia. Święty Paweł to skwitował: choćbym posiadł wszystko a miłości bym nie miał byłbym jak cymbał… Tak, żyje we współczesnym świecie mnóstwo zadowolonych z siebie cymbałów, myślących (szczerze), że są najszczęśliwsi na świecie. Cóż ptaszek w klatce może po ptasiemu myśleć, że jest szczęśliwy, bo nasionka importowane a klatka pozłacana. Nie zmienia to obiektywnego faktu, że jest biednym uwięzionym ptaszkiem, któremu odebrano możliwość latania i ćwierkania w przestworzach… Wreszcie zagubienie powoduje, bazując na pysze, wiarę, że człowiek jest kreatorem, stworzycielem. Sam może ustalić kim jest (nawet płeć i orientację psychoseksualną), co jest dobre a co złe, a nawet co sprawi, że będzie szczęśliwy. Taka postawa zawsze owocuje tragicznym zagubieniem i zniszczeniem szczęścia w życiu i wieczności. Obiektywnie bowiem jesteśmy stworzeniami. Jesteśmy więc obiektywnie jacyś, do czegoś powołani i uzdolnieni. Mężczyźni i kobiety uzupełniają się nawzajem, są sobie do szczęścia potrzebni. Tylko razem stanowią całość niezbędną nie tylko do spłodzenia nowego człowieka, ale do wychowania go do szczęścia, czyli do miłości. Mamy to odkryć. Poznać prawdę o sobie i swoim przeznaczeniu. Wybrać swoją drogę miłości (powołanie) i kroczyć nią wiernie do końca życia. Taki był pomysł Stwórcy na człowieka i jego szczęście. Wszyscy, którzy kroczą tą drogą wyznaczoną przez Stwórcę i szanują „instrukcję obsługi” spisaną w postaci Dekalogu osiągną szczęście w małżeństwie i obronią się przed szatańskimi (dosłownie) pomysłami niszczącymi małżeństwo i rodzinę. Jeżeli ponadto uczepią się łask sakramentalnych w ogóle, a łaski sakramentu małżeństwa w szczególności, mają pełną gwarancję szczęścia na ziemi i w wieczności. Zgodnie z obietnicą zawartą w przypowieści o domu na skale. Co prawda uderzą wichry i nawałnice, ale dom się ostoi, bo na skale jest zbudowany. Skałą jest Chrystus. Optymistyczne jest to, że wszyscy którzy pobłądzili, a odwrócą się od zgubnej drogi i powrócą na drogi Boże, ponownie będą zmierzać do zaplanowanego dla nich szczęścia. Mówi o tym przypowieść o synu marnotrawnym, historia Marii Magdaleny i wiele innych. A co z niewierzącymi? Edyta Stein, święta Teresa Benedykta od Krzyża powiedziała: Każdy, kto uczciwie szuka prawdy, znajdzie Boga. Problem w tym, że ludzie nie szukają Prawdy. Czyli odpowiedź na postawione pytanie brzmi: Tak, jest możliwe by kobiety i mężczyźni powrócili do nadanych im przez Stwórcę odwiecznych ról i tym samym do pierwotnego szczęścia. By kobiety „poddały się” mężczyznom i by mężczyźni powrócili do roli opiekuna i obrońcy, nawet za cenę własnego życia. Czy jest to możliwe w skali masowej – trudno powiedzieć. Jest to jednak możliwe, póki żyjemy, indywidualnie dla każdego z ludzi. Każdy, kto odetnie się od fałszywych idei, kto powróci do Prawdy, przy wysiłku własnym i korzystając z łask sakramentalnych, może ocalić siebie, a z pomocą współmałżonka małżeństwo, rodzinę i być w pełni szczęśliwy już tu na ziemi. Pewną nadzieję na zmiany w skali społecznej w Polsce dają rozrastające się dynamicznie ruchy i stowarzyszenia mężczyzn (choćby: Wojownicy Maryi, Mężczyźni Świętego Józefa, Żołnierze Chrystusa, Bractwo Świętego Pawła, Rycerze Jana Pawła II, Rycerze Kolumba i wiele innych). Podobnie wzrasta liczba świadomych, inteligentnych, wykształconych kobiet, które zdecydowały się na liczniejsze potomstwo, zrezygnowały z aktywności zawodowej i robią kariery „Pani Domu”. Ilu trwa przy Bożej idei małżeństwa i rodziny, ilu do niej powróci a ilu jest bezpowrotnie straconych – nie wiem. Wiem jedno, że siły piekielne nie zwyciężą Kościoła Chrystusowego. Marzy mi się, żeby ludzie patrzyli na nasze małżeństwo i na małżeństwa jak najliczniejszych katolików i mówili jak za pierwszych chrześcijan: zobaczcie jak oni się kochają. My chcemy tak samo. Uważam, że dobry, pociągający przykład jest najsilniejszą metodą ewangelizacji i najskuteczniejszą pomocą w nawróceniu. Słowem wszyscy, nawet najbardziej zagubieni, mają szansę powrotu do szczęścia małżeńskiego i rodzinnego. Czy z niej skorzystają? Cóż. Mają wolną wolę.